Η θλίψη πάλι μού χτυπάει την πόρτα.
Τα περασμένα χρόνια
με είχε στείλει στα Τάρταρα
(άπειρη ήμουν και αφέθηκα)
Αφού γλύτωσα (από καθαρή τύχη είν’η αλήθεια)
έμαθα με τον καιρό
να την διαχειρίζομαι.
Κι όμως, να που πάλι με θράσος μου χτυπάει την πόρτα,
την ώρα ακριβώς που η Αριάδνη
κατουράει στο πάτωμα
και γλιστράει από τα τσίσα της
και πέφτει κάτω
και την πιάνει το παράπονο και κλαίει.
Την ίδια στιγμή που η Γαλήνη
σκαρώνει προτασούλες
και ρίχνει πονηρές ματιές,
ψηλαφίζοντας με το ένστικτό της και μόνο
τον οικογενειακό της μικρόκοσμο.
Ναι,η θλίψη πιο επίμονα από ποτέ μού χτυπάει την πόρτα.
Μα αυτή τη φορά δεν πρέπει να της ανοίξω.
*Από τη συλλογή “Ποιήματα”, διαδικτυακή έκδοση Ενδυμίων, 2014.
To Koskino 