Ασημίνα Ξηρογιάννη, Τέσσερα ποιήματα

ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ;

Μήπως οι αγρύπνιες μας
Συνωμότησαν κάποια φεγγάρια
Και μεις το περάσαμε για έρωτα;

Ο ΥΠΝΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΝΗΣΥΧΟΣ…

Ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος.
Συνομιλούσα στα όνειρα με τα απωθημένα,
τις ανομολόγητες θλίψεις,
τις ηδονές που προσπέρασα με το επιχείρημα κάποιας ηθικής.
Τώρα ανδρώθηκαν και μου ζητούν το λόγο.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΡΙΚΑ ΒΡΑΔΙΑ…

Υπάρχουν μερικά βράδια που οι άνθρωποι περιμένουν.
Δεν κοιμούνται, περιμένουν.
Κι ο χρόνος μένει ακίνητος-κολλημένος σ’ ένα βασανιστικό παρόν…
Που δε λέει να γίνει αύριο.

ΖΗΣΑΜΕ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ…

Ζήσαμε ό,τι μπορέσαμε να αντιληφθούμε πως μας ανήκει
Και πάλι ένα μέρος μονάχα.
Δεν διαθέταμε τη νοημοσύνη των αισθημάτων
Το ένστικτο μας πρόδωσε.
Και φαίνεται τώρα…
Σα να ξεστράτισε ο δρόμος της σκέψης μας τότε…
Έφτασε ο καιρός να αναρωτηθούμε…

*Από τη συλλογή «Η προφητεία του Ανέμου» (Εκδόσεις Δωδώνη, 2009)