Έλα γείρε μαζί μου και γίνε η Αγάπη μου
γείρε μαζί μου αγάπη
ξάπλωσε μαζί μου
κάτω από το κυπαρίσσι
στο γλυκό χορτάρι
εκεί που γέρνει ο άνεμος
εκεί που πεθαίνει ο άνεμος
καθώς η νύχτα περνά
έλα γείρε μαζί μου
όλη νύχτα μαζί μου
και χόρτασε να μου μιλάς
και χόρτασε κάνοντας έρωτα
και άσε τη σαύρα μου να σου μιλά
και άσε τους εαυτούς μας να μιλούν
όλη νύχτα κάτω από το κυπαρίσσι
χωρίς να κάνουμε έρωτα.
Μετάφραση: Κώστας Γιαννουλόπουλος, Φώτης Αθέρας.
δοκίμασέ με
λίγο λίγο ξεφλούδισέ με
κι άσε να σε βάλω για ύπνο
σε ένα σκούρο μπλε πάπλωμα
μια απογευματινή θάλασσα
το σκέφτεσαι να πέσεις να μην πέσεις
με κοιτούσες όλο πνιγμό
όταν κοιμήθηκες
γέμιζα με α-στερητικό
το δωμάτιο
το στρώμα
το κομοδίνο
την κουρτίνα
παρέλυα
στη σκέψη πως θα ζήσω
με την αγωνία της χαριστικής βολής
*
μια συζήτηση που δεν έγινε ποτέ
πώς είναι
να αγαπάς με έναν πόνο;
*
ανοίξαμε κρασί
ακούσαμε λυπημένη μουσική
τραυματίζοντας
τη θλίψη των μεγάλων σπιτιών
θαυμάζοντας
το αίμα στα χείλη
το κρακ των οστών
τη μεθυσμένη στύση
τα γυναικεία πόδια
ώσπου
λ ι γ ό σ τ ε ψ α
Υπό το βάρος των χεριών σου
*
σε συλλαβίζω
πιστεύω
από την αρχή
στον έρωτα
σαν να μην αλλαξοπίστησα ποτέ
*Από τη συλλογή “Υπήρξαμε”, εκδ. Σμίλη, 2021.
Making audible
the inaudible
lifting lost words
from the dungeon of Time,
penetrating
into the deepest of being.
ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΠΟΙΗΣΗ
Δίνω φωνή
στο άφωνο
μες στο μπουντρούμι του Χρόνου
ξεσκεπάζω ξεχασμένες λέξεις
που εισχωρούν
στα βάθη του είναι.
*From: “The Unrest of the Word”. Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη//translated by Manolis Aligizakis. Το πήραμε από εδώ: https://authormanolis.wordpress.com/2024/05/07/ithaca-series-poem-675/
Hypocrisy Has a Face is a record of Kafiris’ exploration into the cosmopolitan city of Athens. These powerful poems explore how the political landscape of a city can impact our existence whilst constantly inspiring the reinvention of our identity. Hypocrisy Has a Face shows the resilience of the citizen in times of personal conflict and crisis. Motivated by a desperate desire to understand the cosmopolitan city of Athens where her ancestors once roamed, Dina Kafiris found herself on a journey to discover the true meaning of what it means to be an Athenian. As Kafiris struggled to integrate into the new society she was now living in, she jotted- down poems and notes that acted as a memoir. Hypocrisy has a Face emerged as a response to her environment and the events that overshadowed the country at the time of writing, establishing a realistic image of Athenian life in the first decade of the 21st century, breaking down stereotypes and offering an intimate knowledge of the city and its people. These powerful poems explore how the political landscape of a city can impact our existence whilst constantly inspiring the reinvention of our identity and show the resilience of the citizen in times of personal conflict and crisis.
ABOUT THE AUTHOR
Born in Sydney in 1969, of Greek parents, Dina Kafiris entered the literary scene aged seventeen following the publication of her first poem. Her poetry, fiction and essays have appeared in literary magazines and she was a regular member of and collaborator with the Corais group of the Greek literary review Nea Synteleia, under the poet Nanos Valaoritis. Her debut poetry chapbook, The Blinding Light Circling Elpida, in one act, was published by Original Plus in 2014 and is from her forthcoming trilogy 21st-century Modern Greece: The First Decade. Dina Kafiris lives in north London.
Available now through Amazon, Waterstones and other online retailers. Paperback. £8.99
Kingston University Press
Kingston University
Penrhyn Road
Kingston-upon-Thames
KT1 2EE
CONTACT: e.tait@kingston.ac.uk
INSTAGRAM: @kingstonuniversitypress
the sky does not cry
or feel blue
it is simply the sky
sometimes it rains
and the rivers rise
but not in anger or with quiet defiance
they simply rise
and maybe the wind moves us to tears
but not because it is singing a secret
the wind over
that is all
this life of rights
is a tender trap
it aches with the
aura of the passions
and all the while
the lull
between life forces and letters
decomposes
things will either be known
or remain. Unknowable
and that is all
ο ουρανός δεν κλαίει
ούτε νιώθει μπλε
είναι απλά ο ουρανός
μερικές φορές βρέχει
και τα ποτάμια ανέρχονται
αλλά όχι με θυμό ή με σιωπηλή προκλητικότητα.
απλά ανέρχονται
και ίσως ο άνεμος μας κάνει να δακρύζουμε
αλλά όχι επειδή τραγουδάει ένα μυστικό
ο άνεμος…
αυτό είναι όλο
αυτή η ζωή των δικαιωμάτων
είναι μια τρυφερή παγίδα.
πονάει με την
αύρα των παθών
και όλη την ώρα
η ηρεμία
μεταξύ των δυνάμεων της ζωής και των γραμμάτων
αποσυντίθεται
τα πράγματα είτε θα γίνουν γνωστά
ή θα παραμείνουν άγνωστα
και αυτό είναι όλο
*From “fierCe”, flying islands books, Sydney, Australia, 2023. Απόδοση: Δημήτρης Τρωαδίτης.
**Τα σχέδια της ανάρτησης είναι της Angie Contini.
1
Αν καταπιούμε
Τον αστράγαλό μας
Θα βρέξει μέσα στα δεντρόφυτα
Της πρεσβείας
2
Τα ατελείωτα νεφελώματα κουρνιάζουν
στις πολυθρόνες
οι οποίες μοιάζουν με τα λάφυρα των δοντιών
μας
Τα δόντια μας μοιάζουν με περιστρεφόμενα έντερα.
Τα έντερά μας όμως δε μιλάνε.
μιλήστε λοιπόν
Τί περιμένετε;
περιμένετε στις γωνίες;
Ας είναι
3
Ο θάνατος είναι η εμμηνόπαυση των
εθνικών μας θερμοκηπίων
δώστε ρύζι
παντόφλα
κάκτους
κόπρανα
καπέλα
κιλότες που οδηγούν λιμουζίνες
ρεβίθια
κατάρτια οπλισμένα με ερημίτες
που απολαμβάνουν το
εσπευσμένο κάλλος των τελμάτων
τυφώνες
μετεωρίτες με προοπτική προσήλωσης
δίκαννα
κόκκους σμηνιτών
ψευδάργυρο
παγωτό
και
καθολική κατάργηση
του στηθόδεσμου
4
σε θερμοκρασία υπό του μηδενός
κάθε ευχή δακρύζει
και κάθε αρτοποιός βλαστημά την ώρα που γεννήθηκε μέσα στο καρβέλι
όποιος δεν έχει σπείρει καμιόνια δεν είναι επισήμως έφιππος
παρά μια διαστημική
μπαταρία μικρού βεληνεκούς
5
απλώνω τις χούφτες μου και γεύομαι την ένδεια
δεν αντιμιλώ
γιατί χρειάζομαι τη γλώσσα και τα χέρια μου.
*Από τη συλλογή “Υαλοβάμβακας”, εκδ. Ενδημίων, 2009.
Μεγάλη Έκρηξη τι είναι, μια ακόμα θεωρία;
Λες να υπήρξε σύμπαν δίχως αστυνομία;
Πλανήτης δίχως βία, αστέρι δίχως δυστυχία;
Από τη μήτρα πέσαμε γυμνοί στη μαύρη τρύπα
που λέγεται Ελλάς˙ μας έμαθε καλά τα κόλπα:
Να ’κονομάς απ’ ό,τι αγαπάς, μετά να το πετάς,
τους ισχυρούς να γλείφεις, μπρος τους να σιωπάς,
τους πιο μικρούς να ξεζουμάς, να τους πατάς,
να μην αντιμιλάς στον μπάτσο, στον παπά.
Α πα πα, εμείς δεν κάνουμε τέτοια πράγματα,
ρήτορες ρυπαροί, ρίμες ρίχνουμε κατά ρυπάς,
η πόλη μοιάζει ρινγκ: ορμάς, χτυπάς, μετά μιλάς˙
μπράβοι την είδανε Τζον Γουίκ, σφαίρες πέφτουνε βροχή,
οι δρόμοι γλιστεροί, ομπρέλα ψάχνουμε σαν τη Ριρή.
Στο εθνικό αφήγημα θα ’μαστε πάντα μπελάς,
απ’ την Ελλάδα πιο πολύ μισούμε την ΕΛ.ΑΣ.
Βάνδαλοι γεννηθήκαμε, το λες κάπως και κάρμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα.
Ρήτορες γεννηθήκαμε, το λες κάπως και θαύμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα.
Τα παιδιά απ’ τη γειτονιά έχουν ψυχολογικά,
πέσαν πάλι στον κουβά και ζητάνε δανεικά,
γιατί πόνταραν στο ματς μέχρι και το φιούελ πας,
κι ας τους είπε η γιαγιά να κρατήσουν λίγο κας,
να ’χουνε να ζεσταθούν, όταν πιάσει ο χιονιάς.
Τώρα ψάχνουν ένα μπιτ για να πούνε τα δικά τους,
μήπως βάλουν σε σειρά με τις λέξεις τα μυαλά τους,
μα οι μπάτσοι βάλαν χτες στη φυλάκα τον ντιτζέι τους.
Τα παιδιά απ’ τη γειτονιά είναι φάρα αντιφά,
ναι, τα τάξανε μικρά στων βανδάλων τη γενιά˙
άλλες ράτσες, ίδιες φάτσες, ίδια έχουνε μυαλά,
τα δικά τους τα γραπτά είναι πάνω στα μπετά.
Απ’ τα ρολά κυλά μπογιά, χολή στάζει το στόμα,
στο παντελόνι μπάλωμα, κάτω απ’ τα νύχια χρώμα˙
τ’ όνομα δυσανάγνωστο, το στιλ ωστόσο άρρωστο,
το άτιτιουντ ανάρμοστο, η πειθαρχία κάτι άγνωστο.
Βάνδαλοι γεννηθήκαμε, το λες κάπως και κάρμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα.
Ρήτορες γεννηθήκαμε, το λες κάπως και θαύμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα
Το μόνο άλλο κορίτσι στο πάρτι
μιλάει για τον φεμινισμό.
Το κοινό: μια θάλασσα από αστεία βιασμού και καγκουροκαπέλα
και ποτήρια από φελιζόλ και εμένα. Κοιτάζουν
το στόμα της σαν να είναι αποχέτευση
φραγμένη με πάρα πολλές απόψεις.
Της ρίχνω ένα συμπονετικό βλέμμα
και δεν λέω τίποτα. Αυτό το σπίτι είναι για
γυναίκες της ταπετσαρίας. Τι καλό
έχει η ταπετσαρία που μιλάει;
Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,
σε ποιο σιωπηλό τραπεζάκι του καφέ
θα ακουμπήσουν τα πόδια τους αυτά τα αγόρια;
Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,
τι θα γίνει αν κάποιος πάρει τη θέση μου;
Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,
τι θα γίνει αν όλοι καταλάβουν ότι καθόμουν όλη αυτή την ώρα;
Είμαι ένοχη
που κρατάω τον φεμινισμό μου στην τσέπη μου
μέχρι να είναι βολικό να μην το κάνω,
όπως στα poetry slams ή στο μάθημα γυναικείων σπουδών.
*Από εδώ: https://eisvathos.blogspot.com/2023/11/blog-post_13.html
Reality is no obstacle
refuse to obey
refuse to die
refuse to sleep
refuse to turn away
refuse to close your eyes
refuse to shut your ears
refuse silence when you can sill sing
refuse discourse in lieu of embracement
come to no end that is not
a Beggining
Επαναστατική Επιστολή #100
Η πραγματικότητα δεν είναι εμπόδιο
Αρνήσου να υπακούσεις.
Αρνήσου να πεθάνεις.
Αρνήσου να κοιμηθείς.
αρνήσου να γυρίσεις πίσω
αρνήσου να κλείσεις τα μάτια σου
αρνήσου να κλείσεις τα αυτιά σου
αρνήσου τη σιωπή όταν μπορείς ακόμα να τραγουδήσεις
δεν υπάρχει τέλος που να μην είναι
μια Aρχή
*Απόδοση: Δημήτρης Τρωαδίτης.
Τα εξ ορισμού
τι είναι ο χρόνος που τρίζει
η φωνή μου από το σώμα που φεύγει
ένα τύμπανο εξαργυρώνει την απόσταση
η νύχτα ξεσκεπάζει τα πόδια μου οικειοθελώς
ο στίχος μακραίνει σαν ένα φίδι που βρίσκεται εκτεθειμένο
ο στίχος ο στίχος ανέμελος και άτακτος όπως τα μαλλιά μου σε ανακάτεμα του
αέρα
ω στίχε μείνε σταθερός στους κανόνες και μη μου γελάς
μικραίνω τον χρόνο οικειοθελώς
μόνο οικειοθελώς κάθε μια επέμβαση στη ιστορία
ξεφύγατε από τον δρόμο εντάξει
αυτοπυρποληθείτε οικειοθελώς
*Από την Συλλογή “ΞΕΜΠΑΡΚΑ (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ)”, Αθήνα, Άνοιξη 2024.
To Koskino 