Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, Τρία ποιήματα

Πολιτικά μπάσταρδοι

Πολιτικά μπάσταρδοι
ζούμε ένα νέο είδος εξορίας
στους μικρούς μας τόπους.
Η ιστορία και η γεωγραφία
διαμόρφωσαν την ταυτότητά μας
αγνοώντας την απλή ευτυχία.
Τα κιγκλιδώματα ασφαλείας
ενοχλούνται από τους αεραγωγούς μας.
Ουρλιάζουμε το θάρρος μας.
Θα τα γκρεμίσουμε.

(Από τον καθιστικό στον μεταναστευτικί πληθυσμό
η απόσταση είναι οριακά μηδενική).

*

Ανώφελο

Ο σκόρος και το παγόνι συμπάσχουν,
έπαιξε μαζί τους η φύση κι ας ξεπαραδιάστηκε.
Τα φτερά του σκόρου θορυβούν
σαν τον πεινασμένο Χάρο
και το παγόνι σε διώχνει
πετώντας πέτρες από το στόμα.
Ο σκόρος και το παγόνι καρφώνονται
κάνοντας τα ίδια λάθη.
Πλουμίζουν τα φτερά τους,
στήνονται ως άλλα όντα
όμως τους προδιδει η στιγμή.

*

Στον τόπο που έχει φύγει από τον τόπο του

Στον τόπο που έχει φύγει από τον τόπο του
είμαι η γιορτή.
Οι άλλοι μια σπασμένη θηλιά,
μα εγώ είμαι η γιορτή

*Από τη συλλογή “Στον τόπο που έχει φύγει από τον τόπο του”, Έναστρον Εκδόσεις, 2024.

Γιώργος Δρίτσας, Στον αστερισμό των χαμένων ελπίδων

Α. Αυτοκτονώντας στο Azovstal

Μου είπαν ότι η γη
σταμάτησε να ανθίζει
και τότε αυτοκτόνησα
Μου είπαν οτι ο ουρανός
δεν θα είναι πια γαλανός
και τότε αυτοκτόνησα
Μου είπαν ότι τα μικρά πουλιά
δεν θα ξανακελαηδήσουν
και τότε αυτοκτόνησα
Μου είπαν οτι οι άνθρωποι
έπαψαν να αγαπούν
και τότε αυτοκτόνησα
Μου είπαν ότι τις γυναίκες
άρχισαν να δολοφονούν
και τότε αυτοκτόνησα
Μου είπαν ότι τους άντρες
στον πόλεμο σέρνουν
και τότε αυτοκτόνησα
Μου είπαν ότι τα παιδιά
σιδερένια κοίτη ποδοπατούν
και τότε αυτοκτόνησα
Μου είπαν οτι την “ένδοξη πατρίδα”
-(Slava Ukraini)-
οι “μεγάλοι” στις πλάτες μας μοίρασαν
και τότε αυτοκτόνησα
Μου είπαν ότι οι πολιτικοί
τη χώρα ξεπούλησαν
και τότε αυτοκτόνησα
Μου είπαν ότι οι σύντροφοί μου,
λιωμένοι από τις οβίδες,
σιμά μου κείτονται
και τότε αυτοκτόνησα
Μου είπαν ότι θα δοξαστώ,
πως η ζωή μου “θα αποτελέσει παράδειγμα”,
και τότε αυτοκτόνησα.

Το περίστροφό μου
θα είναι εδώ,
αν το χρειαστείς,
μην ξεχάσεις όμως να απασφαλίσεις
προτού πατήσεις τη σκανδάλη
-για σίγουρα αποτελέσματα.

*Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Ένεκεν”, τεύχος Ιανουαρίου-Ιουνίου 2023.

Lawrence Ferlinghetti, Έλα γείρε μαζί μου και γίνε η Αγάπη μου

Φωτογραφία: Peter Lindbergh

Έλα γείρε μαζί μου και γίνε η Αγάπη μου
γείρε μαζί μου αγάπη
ξάπλωσε μαζί μου
κάτω από το κυπαρίσσι
στο γλυκό χορτάρι
εκεί που γέρνει ο άνεμος
εκεί που πεθαίνει ο άνεμος
καθώς η νύχτα περνά
έλα γείρε μαζί μου
όλη νύχτα μαζί μου
και χόρτασε να μου μιλάς
και χόρτασε κάνοντας έρωτα
και άσε τη σαύρα μου να σου μιλά
και άσε τους εαυτούς μας να μιλούν
όλη νύχτα κάτω από το κυπαρίσσι
χωρίς να κάνουμε έρωτα.

Μετάφραση: Κώστας Γιαννουλόπουλος, Φώτης Αθέρας.

*Από εδώ: https://perithorio.com/2023/08/25/lawrence-ferlinghetti-%ce%ad%ce%bb%ce%b1-%ce%b3%ce%b5%ce%af%cf%81%ce%b5-%ce%bc%ce%b1%ce%b6%ce%af-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%b5-%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%ac%cf%80%ce%b7/

Δημήτρης Γλυφός, δοκίμασέ με

δοκίμασέ με
λίγο λίγο ξεφλούδισέ με
κι άσε να σε βάλω για ύπνο

σε ένα σκούρο μπλε πάπλωμα
μια απογευματινή θάλασσα
το σκέφτεσαι να πέσεις να μην πέσεις
με κοιτούσες όλο πνιγμό

όταν κοιμήθηκες
γέμιζα με α-στερητικό
το δωμάτιο
το στρώμα
το κομοδίνο
την κουρτίνα

παρέλυα
στη σκέψη πως θα ζήσω
με την αγωνία της χαριστικής βολής

*

μια συζήτηση που δεν έγινε ποτέ

πώς είναι
να αγαπάς με έναν πόνο;

*

ανοίξαμε κρασί
ακούσαμε λυπημένη μουσική
τραυματίζοντας
τη θλίψη των μεγάλων σπιτιών
θαυμάζοντας
το αίμα στα χείλη
το κρακ των οστών
τη μεθυσμένη στύση
τα γυναικεία πόδια

ώσπου
λ ι γ ό σ τ ε ψ α
Υπό το βάρος των χεριών σου

*

σε συλλαβίζω

πιστεύω
από την αρχή
στον έρωτα
σαν να μην αλλαξοπίστησα ποτέ

*Από τη συλλογή “Υπήρξαμε”, εκδ. Σμίλη, 2021.

Germain Droogenbroodt, Writing Poetry / Γράφοντας ποίηση

Making audible
the inaudible

lifting lost words
from the dungeon of Time,

penetrating
into the deepest of being.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΠΟΙΗΣΗ

Δίνω φωνή
στο άφωνο

μες στο μπουντρούμι του Χρόνου
ξεσκεπάζω ξεχασμένες λέξεις

που εισχωρούν
στα βάθη του είναι.

*From: “The Unrest of the Word”. Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη//translated by Manolis Aligizakis. Το πήραμε από εδώ: https://authormanolis.wordpress.com/2024/05/07/ithaca-series-poem-675/

Dina Kafiris, Hypocrisy has a Face and Other Writings

Hypocrisy Has a Face is a record of Kafiris’ exploration into the cosmopolitan city of Athens.

These powerful poems explore how the political landscape of a city can impact our existence whilst constantly inspiring the reinvention of our identity. Hypocrisy Has a Face shows the resilience of the citizen in times of personal conflict and crisis. 

Motivated by a desperate desire to understand the cosmopolitan city of Athens where her ancestors once roamed, Dina Kafiris found herself on a journey to discover the true meaning of what it means to be an Athenian. As Kafiris struggled to integrate into the new society she was now living in, she jotted- down poems and notes that acted as a memoir. Hypocrisy has a Face emerged as a response to her environment and the events that overshadowed the country at the time of writing, establishing a realistic image of Athenian life in the first decade of the 21st century, breaking down stereotypes and offering an intimate knowledge of the city and its people. These powerful poems explore how the political landscape of a city can impact our existence whilst constantly inspiring the reinvention of our identity and show the resilience of the citizen in times of personal conflict and crisis.


ABOUT THE AUTHOR

Born in Sydney in 1969, of Greek parents, Dina Kafiris entered the literary scene aged seventeen following the publication of her first poem. Her poetry, fiction and essays have appeared in literary magazines and she was a regular member of and collaborator with the Corais group of the Greek literary review Nea Synteleia, under the poet Nanos Valaoritis. Her debut poetry chapbook, The Blinding Light Circling Elpida, in one act, was published by Original Plus in 2014 and is from her forthcoming trilogy 21st-century Modern Greece: The First Decade. Dina Kafiris lives in north London.

Available now through Amazon, Waterstones and other online retailers. Paperback. £8.99

Kingston University Press

Kingston University

Penrhyn Road

Kingston-upon-Thames

KT1 2EE
CONTACT: e.tait@kingston.ac.uk

INSTAGRAM: @kingstonuniversitypress

Angie Contini, ballad of the weather / μπαλάντα του καιρού

the sky does not cry

or feel blue

it is simply the sky

sometimes it rains

and the rivers rise

but not in anger or with quiet defiance

they simply rise

and maybe the wind moves us to tears

but not because it is singing a secret

the wind over

that is all

this life of rights

is a tender trap

it aches with the

aura of the passions

and all the while

the lull

between life forces and letters

decomposes

things will either be known

or remain. Unknowable

and that is all

ο ουρανός δεν κλαίει

ούτε νιώθει μπλε

είναι απλά ο ουρανός

μερικές φορές βρέχει

και τα ποτάμια ανέρχονται

αλλά όχι με θυμό ή με σιωπηλή προκλητικότητα.

απλά ανέρχονται

και ίσως ο άνεμος μας κάνει να δακρύζουμε

αλλά όχι επειδή τραγουδάει ένα μυστικό

ο άνεμος…

αυτό είναι όλο

αυτή η ζωή των δικαιωμάτων

είναι μια τρυφερή παγίδα.

πονάει με την

αύρα των παθών

και όλη την ώρα

η ηρεμία

μεταξύ των δυνάμεων της ζωής και των γραμμάτων

αποσυντίθεται

τα πράγματα είτε θα γίνουν γνωστά

ή θα παραμείνουν άγνωστα

και αυτό είναι όλο

*From “fierCe”, flying islands books, Sydney, Australia, 2023. Απόδοση: Δημήτρης Τρωαδίτης.

**Τα σχέδια της ανάρτησης είναι της Angie Contini.

Θανάσης Αθανάσιος, Εικόνες

1
Αν καταπιούμε
Τον αστράγαλό μας
Θα βρέξει μέσα στα δεντρόφυτα
Της πρεσβείας

2
Τα ατελείωτα νεφελώματα κουρνιάζουν
στις πολυθρόνες
οι οποίες μοιάζουν με τα λάφυρα των δοντιών
μας
Τα δόντια μας μοιάζουν με περιστρεφόμενα έντερα.
Τα έντερά μας όμως δε μιλάνε.
μιλήστε λοιπόν
Τί περιμένετε;
περιμένετε στις γωνίες;
Ας είναι

3
Ο θάνατος είναι η εμμηνόπαυση των
εθνικών μας θερμοκηπίων
δώστε ρύζι
παντόφλα
κάκτους
κόπρανα
καπέλα
κιλότες που οδηγούν λιμουζίνες
ρεβίθια
κατάρτια οπλισμένα με ερημίτες
που απολαμβάνουν το
εσπευσμένο κάλλος των τελμάτων
τυφώνες
μετεωρίτες με προοπτική προσήλωσης
δίκαννα
κόκκους σμηνιτών
ψευδάργυρο
παγωτό
και
καθολική κατάργηση
του στηθόδεσμου

4
σε θερμοκρασία υπό του μηδενός
κάθε ευχή δακρύζει
και κάθε αρτοποιός βλαστημά την ώρα που γεννήθηκε μέσα στο καρβέλι

όποιος δεν έχει σπείρει καμιόνια δεν είναι επισήμως έφιππος
παρά μια διαστημική
μπαταρία μικρού βεληνεκούς

5
απλώνω τις χούφτες μου και γεύομαι την ένδεια
δεν αντιμιλώ
γιατί χρειάζομαι τη γλώσσα και τα χέρια μου.

*Από τη συλλογή “Υαλοβάμβακας”, εκδ. Ενδημίων, 2009.

Jazra Khaleed, Η λέξη από γάμα

Μεγάλη Έκρηξη τι είναι, μια ακόμα θεωρία;
Λες να υπήρξε σύμπαν δίχως αστυνομία;
Πλανήτης δίχως βία, αστέρι δίχως δυστυχία;
Από τη μήτρα πέσαμε γυμνοί στη μαύρη τρύπα
που λέγεται Ελλάς˙ μας έμαθε καλά τα κόλπα:
Να ’κονομάς απ’ ό,τι αγαπάς, μετά να το πετάς,
τους ισχυρούς να γλείφεις, μπρος τους να σιωπάς,
τους πιο μικρούς να ξεζουμάς, να τους πατάς,
να μην αντιμιλάς στον μπάτσο, στον παπά.
Α πα πα, εμείς δεν κάνουμε τέτοια πράγματα,
ρήτορες ρυπαροί, ρίμες ρίχνουμε κατά ρυπάς,
η πόλη μοιάζει ρινγκ: ορμάς, χτυπάς, μετά μιλάς˙
μπράβοι την είδανε Τζον Γουίκ, σφαίρες πέφτουνε βροχή,
οι δρόμοι γλιστεροί, ομπρέλα ψάχνουμε σαν τη Ριρή.
Στο εθνικό αφήγημα θα ’μαστε πάντα μπελάς,
απ’ την Ελλάδα πιο πολύ μισούμε την ΕΛ.ΑΣ.

Βάνδαλοι γεννηθήκαμε, το λες κάπως και κάρμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα.
Ρήτορες γεννηθήκαμε, το λες κάπως και θαύμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα.

Τα παιδιά απ’ τη γειτονιά έχουν ψυχολογικά,
πέσαν πάλι στον κουβά και ζητάνε δανεικά,
γιατί πόνταραν στο ματς μέχρι και το φιούελ πας,
κι ας τους είπε η γιαγιά να κρατήσουν λίγο κας,
να ’χουνε να ζεσταθούν, όταν πιάσει ο χιονιάς.
Τώρα ψάχνουν ένα μπιτ για να πούνε τα δικά τους,
μήπως βάλουν σε σειρά με τις λέξεις τα μυαλά τους,
μα οι μπάτσοι βάλαν χτες στη φυλάκα τον ντιτζέι τους.
Τα παιδιά απ’ τη γειτονιά είναι φάρα αντιφά,
ναι, τα τάξανε μικρά στων βανδάλων τη γενιά˙
άλλες ράτσες, ίδιες φάτσες, ίδια έχουνε μυαλά,
τα δικά τους τα γραπτά είναι πάνω στα μπετά.
Απ’ τα ρολά κυλά μπογιά, χολή στάζει το στόμα,
στο παντελόνι μπάλωμα, κάτω απ’ τα νύχια χρώμα˙
τ’ όνομα δυσανάγνωστο, το στιλ ωστόσο άρρωστο,
το άτιτιουντ ανάρμοστο, η πειθαρχία κάτι άγνωστο.

Βάνδαλοι γεννηθήκαμε, το λες κάπως και κάρμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα.
Ρήτορες γεννηθήκαμε, το λες κάπως και θαύμα,
η πρώτη λέξη που ’παμε ήταν από γάμα

*Από εδώ: https://teflon.wordpress.com/2024/04/26/jazra-khaleed-%ce%b7-%ce%bb%ce%ad%ce%be%ce%b7-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%b3%ce%ac%ce%bc%ce%b1/

Blythe Baird, Φεμινισμός τσέπης

Το μόνο άλλο κορίτσι στο πάρτι
μιλάει για τον φεμινισμό.
Το κοινό: μια θάλασσα από αστεία βιασμού και καγκουροκαπέλα
και ποτήρια από φελιζόλ και εμένα. Κοιτάζουν
το στόμα της σαν να είναι αποχέτευση
φραγμένη με πάρα πολλές απόψεις.
Της ρίχνω ένα συμπονετικό βλέμμα
και δεν λέω τίποτα. Αυτό το σπίτι είναι για
γυναίκες της ταπετσαρίας. Τι καλό
έχει η ταπετσαρία που μιλάει;
Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,
σε ποιο σιωπηλό τραπεζάκι του καφέ
θα ακουμπήσουν τα πόδια τους αυτά τα αγόρια;
Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,
τι θα γίνει αν κάποιος πάρει τη θέση μου;
Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,
τι θα γίνει αν όλοι καταλάβουν ότι καθόμουν όλη αυτή την ώρα;
Είμαι ένοχη
που κρατάω τον φεμινισμό μου στην τσέπη μου
μέχρι να είναι βολικό να μην το κάνω,
όπως στα poetry slams ή στο μάθημα γυναικείων σπουδών.

*Από εδώ: https://eisvathos.blogspot.com/2023/11/blog-post_13.html